Główną zasadą systemu jest wykorzystanie naturalnych procesów zachodzących w glebie. Koncepcja no-till zakłada, że konwencjonalna orka jest szkodliwa dla naturalnego spulchniania gleby. Przecież niezaorane pole o głębokości dwóch metrów jest usiane kapilarami pozostawionymi przez rośliny jednoroczne i różne organizmy rozkładające się pod wpływem czynników mechanicznych.
Uprawa bez orki stanowi 6,8% światowych gruntów ornych
Uprawy bez orki zajmują 6,8% powierzchni gruntów ornych na świecie. Z tej powierzchni prawie 95% znajduje się w USA, Kanadzie, Brazylii, Argentynie, Paragwaju i Australii. Na Europę przypada jedynie 3%.
Zastosowanie technologii różni się w zależności od kraju
Na przykład w Ameryce - aby kontrolować erozję od wiatru, a w Kanadzie - aby zachować wilgoć na obszarach stepowych, w Brazylii - aby chronić przed utratą gleby powierzchniowej, która pojawiła się w miejscu zniszczonych lasów tropikalnych.
No-till zwiększa plony i obniża koszty
Rozprzestrzenianie się technologii jest również napędzane przez warunki społeczno-ekonomiczne. System uprawy zerowej zmniejsza koszty pracy o współczynnik 1,6, koszty maszyn o współczynnik 1,5 i koszty paliwa o współczynnik 2,2. Ponadto w krajach zachodnich plony zwiększają się trzy- do pięciokrotnie, a koszty produkcji zmniejszają się o 12%.
Cała praca wykonywana jest przez maszyny
Do przetwarzania dziesięciu tysięcy hektarów technologii no-till wymaga następującego sprzętu: ciągnik o mocy 500 koni mechanicznych, kompleks siewny o szerokości 18-25 m, trzy do czterech kombajnów, opryskiwacz. Wszystkie powyższe urządzenia powinny być wyposażone w systemy GPS do sterowania ciągnikiem, gdyż przy danej szerokości siewnika człowiek nie jest w stanie zapewnić jednoznacznej kontroli nad maszyną. Wysoki koszt wyposażenia technicznego wymaga jednak kwalifikacji agronomów.
Główną zaletą uprawy bez orki jest ograniczenie erozji wietrznej i wodnej.
Dzięki uprawie bezorkowej można ograniczyć erozję żyznej warstwy gleby, która jest zwiewana przez wiatr z płaskich stepów, na przykład takich jak w USA i Kanadzie. A także zmniejszają erozję wodną, która powoduje przedostawanie się pestycydów i innych substancji z pól do wody. Ponadto, ponieważ resztki pożniwne pozostają na polach, zwiększa się zawartość materii organicznej w glebie, a w konsekwencji wytwarza się próchnica, magazynowana jest wilgoć i wzrasta poziom fosforu. Zmniejszenie kosztów paliwa w systemie uprawy zerowej powoduje również zmniejszenie ilości dwutlenku węgla emitowanego do atmosfery.
Wadą tego problemu jest brak uprawy gleby - mnożą się chwasty i szkodniki.
Ponieważ w systemie uprawy zerowej pola nie są orane, wzrasta liczba chwastów, szkodników i chorób, które lokalizują się i rozmnażają w resztkach pożniwnych po mulczowaniu, co powoduje, że stosowanie pestycydów musi być prawie dwukrotnie zwiększone. A kontrola zachwaszczenia upraw staje się znacznie trudniejsza, więc koszt herbicydów może wzrosnąć o 15-100% w zależności od rodzaju płodozmianu i upraw. Dla przypomnienia, zatrucie chemikaliami rolniczymi dotyka 300.000 osób rocznie w USA, a liczba zachorowań na raka w rodzinach rolniczych rośnie.
No-till może prowadzić do zwiększenia ilości wysiewu o 15-25%.
Zdarza się, że gleba jest słabo zdrenowana, wówczas istnieje ryzyko nadmiernego nawodnienia warstwy ornej, a w konsekwencji obniżenia aktywności biologicznej. A przy nasyceniu resztkami pożniwnymi ilość wysiewu może wzrosnąć o 15-25%.
Jak widać system uprawy zerowej ma następujące wady: nieprzydatność na terenach nierównych lub nadmiernie podmokłych. Istnieją jednak istotne zalety w postaci oszczędności zasobów, zachowania żyznej warstwy gleby i zapobiegania erozji. Oszczędności w uprawie bez orki są zauważalne już po pierwszym sezonie. Ponadto plony przy zastosowaniu tej technologii uprawy roli są znacznie wyższe niż przy innych metodach. Oznacza to, że rentowność nie jest tracona, a jedynie zwiększana.
